Η εργάτρια από τη βιομηχανία επεξεργασίας ψαριών «ΑΜΑΣΑ» στη Θεσσαλονίκη έδειχνε τα σημαδεμένα, από τα χρόνια στη δουλειά, χέρια της στον εργοδότη της. «Βλέπετε πώς έχουν γίνει τα χέρια μου; Δέκα χρόνια δουλεύω σ' αυτό το εργοστάσιο και σήμερα είμαι απλήρωτη για μήνες και το ένα πόδι εκτός δουλειάς». Εκείνος, Ν. Λιανός το όνομά του, της γύρισε την πλάτη χωρίς να δείχνει ιδιαίτερα συγκινημένος. Το περιστατικό συνέβη μετά το τέλος της τριμερούς συνάντησης στο υπουργείο Εργασίας, κατά την οποία η εργοδοσία, για το μόνο που ουσιαστικά δεσμεύτηκε, ήταν η καταβολή των δεδουλευμένων του Μάη κατά τα τέλη Ιούλη και την καταβολή του επιδόματος αδείας ...μετά τα τέλη Ιούλη. Οσο για τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας δε δέχτηκε να πει απολύτως τίποτα. Οι εργαζόμενοι όμως στη φάμπρικα του κυρίου, που κατά τη διάρκεια της τριμερούς συνάντησης ωρυόταν κατά του ΠΑΜΕ, γνωρίζουν ότι με το συντονισμένο και αδιάλλακτο αγώνα τους μπορούν να συντρίψουν την υπεροψία των αφεντικών τους. Των αφεντικών τους, που στα χρόνια της κερδοφορίας ξεζούμιζαν τους εργάτες τους και σήμερα, στα χρόνια της κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν, θέλουν να τους ξεζουμίσουν διπλά, με την πολυπρόσωπη στήριξη των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών. Η συσπείρωσή τους στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για την αντεπίθεσή τους. Και όσο οι κύριοι «που βάζουν τα λεφτά τους και δε δέχονται διάλογο με το ΠΑΜΕ» - έτσι έλεγε ο ένας εκ των ιδιοκτητών της «ΑΜΑΣΑ» κατά τη διάρκεια της συνάντησης - εκδηλώνουν το μένος τους εναντίον των εργατών τους, εκείνοι γνωρίζουν ότι ο δρόμος της ανυπακοής, μπορεί να είναι ανηφορικός και δύσκολος, αποτελεί όμως μονόδρομο για μια αξιοπρεπή ζωή.